Aktualności
Sałatę najlepiej tworzy główki jeżeli dzień trwa krócej niż 14 godzin. Gdy okres świetlny jest dłuższy następuje wybijanie pędów kwiatostanowych. Proces ten jest jednak związany z temperaturą i może być inicjowany także przy krótkim dniu i znacznym przechłodzeniu młodych roślin, czyli jarowizacji.
Do prawidłowego rozwoju wegetatywnego sałata potrzebuje światła o natężeniu 4-6 tys. luksów, dlatego w grudniu i styczniu należy doświetlać uprawy w szklarni. Niedobór światła po sadzeniu, powoduje wydłużanie międzywęźli wewnątrz główki, ograniczenie zwijania liści, zwiększenie ilości azotanów, mimo bardzo jasnej barwy liści. Niedoświetlenie roślin występuje również przy zbyt dużym zagęszczeniu (optymalne ok. 9 do 20 szt/m2 zależnie od okresu uprawy i odmiany) oraz brudnych pokryciach szklarni i tuneli (do roślin może docierać zaledwie 30% światła).
Krytyczną temperaturą minimalną dla sałaty jest +5°C, zaś maksymalną +20°C. Sałata łatwo ulega przemrożeniu, zwłaszcza jeśli jej tkanki są mocno uwodnione. W razie przemrożenia, należy zrosić lub zamgławić rośliny, aby kryształy lodu w komórkach rozmroziły się powoli, nieuszkadzając tkanek. Temperaturę należy podnosić stopniowo, a z wietrzeniem należy zaczekać aż rośliny całkowicie rozmarzną. Jedynie w fazie 4-5 liściowej rozety, sałata znosi długotrwałe obniżanie temperatury nawet do -3°C. Jej wzrost jest wówczas zahamowany, liście mogą ulec częściowemu uszkodzeniu, ale system korzeniowy i wierzchołek wzrostu pozostaje nienaruszony i po podwyższeniu temperatury może nastąpić ponowny rozwój roślin. Ma to znaczenie przy późnojesiennym siewie nasion i braku możliwości utrzymania odpowiedniej temperatury w tunelach i szklarniach nieogrzewanych zimą. Należy jednak liczyć się z możliwością jarowizacji roślin. W niskich temperaturach (<8°C) sałata rośnie wolno, a liście są twarde i mało soczyste, mogą wystąpić też antocyjanowe podbarwienia wiązek przewodzących. W tym czasie wysoka wilgotność podłoża sprzyja gniciu dolnych liści, a wysycenie powietrza parą wodną grozi wystąpieniem szklistości liści. Wysoka temperatura przy długim dniu stymuluje powstawanie pędów kwiatostanowych. W okresie wiązania główek może wystąpić zasychanie liści na skutek wysuszenia podłoża, nadmiernej transpiracji oraz oparzenia liści.
System korzeniowy sałaty jest mały i w czasie uprawy wymaga optymalnej wilgotności podłoża. Niska wilgotność podłoża to zmniejszenie plonu i pogorszenie jego jakości, oraz większa podatność na mączniaka rzekomego sałaty. Wahania wilgotności podłoża ograniczają pobieranie wapnia, a jego brak w tkankach powoduje zapadanie się ścian komórek, wycieki soku mlecznego i zasychanie brzegów liści. Przy wzmożonej transpiracji następuje odwodnienie liści, czego widocznym dowodem jest brunatnienie i zasychanie brzegów liści zewnętrznych zwijających główkę ("brand tipburn", "dry tipburn"). Nadmiar wody w podłożu powoduje pojawianie się glonów i porostów na powierzchni pojemników rozsadowych oraz nasilenie chorób odglebowych.
W uprawie pod osłonami wskazane jest dokorzeniowe nawadnianie sałaty, za pomocą linii kroplujących lub wielopunktowych emiterów kapilarnych (typu" pająk"), w którym z jednego punktu na przewodzie doprowadzającym wodę wychodzi 6-8 kapilar jednakowej długości. Nawet ostrożne nawadnianie polewowe (z węża) powoduje zraszanie roślin i narażanie ich na uszkodzenia. Prawidłowa wilgotność podłoża na głębokości 5-10 cm kształtuje się na poziomie około 80% ppw. Praktycznie można to określić ściskając w dłoni grudkę podłoża. Woda nie powinna przeciekać przez palce, a po rozwarciu dłoni podłoże nie może się rozsypywać. Dawki wody zależą od systemu nawadniania, metody i okresu uprawy.
Źródło: piorin.gov.pl. Metodyka: Integrowana Produkcja sałaty pod osłonami lipiec 2005 r.