Racjonalne nawożenie papryki w tunelu

Racjonalne odżywianie roślin polega na zbilansowaniu dostępnych składników pokarmowych w różnych fazach rozwojowych danego gatunku. Dla papryki miąższość warstwy ornej musi wynosić przynajmniej 30 cm, jednak co 4-5 lat, żeby zlikwidować podeszwę płużną, powinno być wykonane głęboszowanie na co najmniej 50 cm. Zwiększanie zasobności gleby w składniki odżywcze należy oprzeć o wyniki analiz chemicznych podłoża przed i w czasie uprawy. Dodatkowo można wykonać analizy liści.

Zakres optymalnych temperatur dla papryki to 18°C-32°C Od temperatury zależy efektywność pobierania składników pokarmowych - największa przy 17-24°C. Owoce najlepiej zawiązują się w temperaturze 20-25°C Na tym etapie rozwoju spadek nocnej temperatury poniżej 15°C może skutkować powstawaniem owoców małych, cienkościennych i beznasiennych. Natomiast jeśli przed kwitnieniem temperatura spadnie poniżej 10°C, mogą wytworzyć się owoce wielokomorowe i „pomidorowate".

Duże różnice temperatur i wilgotności między dniem a nocą powodują złe pobieranie potasu, co pogarsza strukturę skórki owoców. Staje się ona cienka i mało elastyczna - pojawiają się mikrospękania obniżające handlową wartość owoców.

Prawidłowa rozbudowa masy zielonej papryki wymaga dużej ilości azotu, dlatego dobre efekty przynosi stosowanie przedwegetacyjnych nawozów organicznych. Zawarty w nich azot amonowy (N-NH4) może być szybko i efektywnie wykorzystany. Bardzo dobrym nawozem w tej kategorii jest mocznik, który poprawia wzrost korzeni. W glebie przed sezonem często można stwierdzić pH>7, wówczas przy niedoborze azotu (N) najlepiej zastosować saletrę amonową. W nawożeniu przedwegetacyjnym sprawdzi się również fosforan amonu, który obniża pH.

Jesienią w uprawach gruntowych należy stosować sól potasową - chlor sprzyja lepszemu wykorzystaniu wapnia. Wiosną zasobność gleby należy uzupełniać na podstawie wyników analizy chemicznej.

Na początku uprawy papryka wymaga dostarczenia wysokich dawek azotu, które stopniowo należy zmniejszać po zawiązaniu owoców. Na tym etapie należy również zwiększyć podaż potasu. Uprawa papryki wymaga azotu w formie amonowej, który najlepiej wpływa na wzrost wegetatywny. Papryka jest bardzo wrażliwa na chlorki i zasolenie. Ważne, aby do nawożenia pogłównego stosować nawozy ogrodnicze - bezchlorkowe.

Papryka wykazuje bardzo duże zapotrzebowanie na wodę i składniki pokarmowe. Niedostatek wody jest szczególnie dotkliwy w okresie kwitnienia, kiedy zawiązywane są owoce - może nawet spowodować ich masowe zrzucanie. Niedobór wody zaburza także transport wapnia z gleby i zwiększa prawdopodobieństwo wystąpienia suchej zgnilizny wierzchołkowej owoców. Obecność wapnia w glebie może być niewystarczająca - konieczne są również:

• właściwa temperatura,
• wilgotność
• i odpowiednio rozbudowany system korzeniowy.

Niektóre pierwiastki takie jak potas, magnez czy jon amonowy NH4, w nadmiernej ilości skutecznie ograniczają pobieranie wapnia. Efektywnym sposobem zmniejszenia suchej zgnilizny wierzchołkowej jest dolistne stosowanie nawozów wapniowych np. Ca IDHA - czyli wapnia w formie schelatowanej przez czynnik IDHA. Aby uzyskać równomierne wybarwienie, należy pamiętać, by stosunek azotu do potasu był odpowiedni.

Przy intensywnym nawożeniu azotem trzeba zwrócić szczególną uwagę na dostarczenie papryce potasu. Potas w odpowiedniej ilości poprawia gospodarkę wodną i gromadzenie się cukrów w roślinie, co wpływa na wybarwianie papryki. Ważny jest także stosunek potasu do magnezu, który powinien wynosić 3:1. Kiedy potasu jest za dużo, wstrzymane zostaje pobieranie magnezu z gleby.

Bor, wapń oraz molibden odgrywają szczególną rolę w przeciwdziałaniu suchej zgniliźnie wierzchołkowej. Uwidacznia się ona, gdy dochodzi do przesychania podłoża w wyniku okresowych braków wody. Zapewnienie dostatku tych pierwiastków sprzyja wybarwianiu się owoców, jednak kluczowym makroelementem jest potas. Nie może go zabraknąć, jednak przedawkowanie ograniczy pobieranie wapnia i boru. Cykliczne stosowanie niższych dawek nawozów ogranicza takie ryzyko oraz zmniejsza prawdopodobieństwo nadmiernego zasolenia podłoża.

Do fertygacji największe ilości fosforu (P) wprowadza się w okresie intensywnego kwitnienia i zawiązywania owoców na pierwszych piętrach korony. Po przedwegetacyjnym uzupełnieniu potasu (I<) jego ilość w pożywce powinna być stała. Ilość potasu można zwiększyć o 75-20 % w okresie dorastania i wybarwiania owoców, aby wprowadzić w tym czasie dokarmianie dolistne przy użyciu ADOB Profit OiW 4-12-38. Papryka wymaga obecności stałego poziomu magnezu w pożywce. Ponieważ roślina ta ma duże wymagania w stosunku do Ca, konieczne jest sukcesywne podawanie wapnia - najlepiej w postaci saletry wapniowej (1 kg nawozu/1000 I pożywki roboczej).

Nawożenie w formie fertygacji (po nawożeniu przedwegetacyjnym), rozpoczyna się dopiero w momencie zawiązywania owoców na pierwszym piętrze, natomiast podlewanie już w 5 dni po sadzeniu. Brak podlewania bezpośrednio po sadzeniu zmusza korzenie do rozrastania się w poszukiwaniu wilgoci w głębszych warstwach podłoża. Przy nieodpowiedniej zasobności podłoża, pożywkę wprowadza się zaraz po ukorzenieniu roślin - w ilości 0,5 dm3/roślinę.

Skład pożywki może być modyfikowany w zależności od kondycji roślin oraz warunków pogodowych. W nawozach o stałym składzie dostępność składników należy regulować, zmieniając stężenie pożywki od 0,2% do 7%. Do sporządzania pożywek stosuje się tylko w pełni rozpuszczalne nawozy:

• saletrę amonową (na początku uprawy),
• saletrę potasową, wapniową lub wapniowo-magnezową, monofosforan potasowy,
• rozpuszczalny siarczan potasu
• i siarczan magnezu.

Na glebach lżejszych nawozimy częściej przy mniejszych stężeniach roboczych, natomiast na gruntach bardziej zwięzłych nawozy aplikujemy rzadziej, jednak stosując wyższe stężenia roztworu.

W przypadku sporządzania mieszanek nawozów nie możemy mieszać związków wapniowych z nawozami zawierającymi fosforany oraz siarczany. Aby tego uniknąć, w rozbudowanych systemach dozujących znajdują się 3 zbiorniki na roztwory. W zbiorniku A rozpuszczamy saletrę wapniową, potasową, magnezową, a także mikroelementy. Zbiornik B służy do rozpuszczania nawozów wieloskładnikowych, natomiast ze zbiornika C podawany jest kwas.

Aby określić możliwości zatrzymywania składników pokarmowych w glebie, należy zbadać w stacji chemiczno-rolniczej tzw. kationową pojemność sorpcyjną. Wartości wysokie tego wskaźnika to >250 mmol(+)/kg, natomiast niskie i bardzo niskie to <50 mmol(+)/kg.

Bardzo duże znaczenie w nawożeniu i przygotowaniu pożywek ma jakość wody. Przy obliczaniu ilości i wyborze nawozów do roztworów o określonym składzie należy uwzględniać wszystkie składniki zawarte w wodzie. Dotyczy to szczególnie wapnia, magnezu oraz siarczanów. Najbardziej przydatna jest woda o minimalnych ilościach makro i mikroelementów.

Zastosowanie naszych nawozów w formie fertygacji - ADOB ferti oraz uzupełnianie nawożeniem dolistnym - ADOB Profit daje bardzo dobre plony. Potwierdzają to zbiory papryki w gospodarstwie A. Krzywkowskiego, które rozpoczęto wcześnie z dużą regularnością. Jakość plonu i zdrowotność plantacji są potwierdzeniem dobrego wyboru technologii oraz dużego doświadczenia producenta. 

Fertygacja była prowadzona roztworami nawozowymi, których dawki i skład dostosowano do fazy rozwojowej papryki.